Minimalizm nie taki zły

Po ostatnim chorobowym i świątecznym maratonie ( roboczo przez nas nazwanym "chorobówką" zamiast majówki) z zasmarkaną i wiecznie wojującą ( wiem, wiem trenują przed wyjściem w " dżunglę ", ale weź to Matko i Ojcu przeżyj ;)) dzieciarnią w domu  - odszczekuję wszystko to, co napisałam na temat niechęci do minimalizmu (TU i TU).


A co.

Tylko krowa zdania nie zmienia.

Mam tak dość wszelkich walających się to tu i tam - trudnych do zidentyfikowania ( żyje to czy już zdechło?) pamiątek z plaży i lokalnych spacerów;
liści, drewienek, kijków, muszli, które raz po raz rozdeptuję ku wielkiej rozpaczy Najmłodszej( dość krótkotrwałej bo okazuje się, że ze sproszkowanej muszli można ugotować pyszny obiadek ),rysunków, obrazków, karteluszków, kikutów makiet z papieru, plasteliny, ciastoliny i tych wszystkich INNYCH drobiazgów NIE-DO-WYRZUCENIA.




Do tego 3 w porywach do 5 napoczęte "genialne" :) lektury męża, których nie można odłożyć na półkę, bo "właśnie" je czyta :), nasze gazety, moje rozpoczęte prace malarskie i rysunkowe, kredki, farby, pędzle, ołówki, wiszące tu i tam bieżące inspiracje projektowe, różnej maści projekty, plannery i inne bajery - wszystko to razem powoduje, że pomimo ciągłego sprzątania

żyjemy w chaosie

( inni mówią na to " twórczy bałagan" :)) i naprawdę nie wiem jak nad tym zapanować.

Dodam, że właściwie tylko mi to przeszkadza. Haha.
A członkowie rodziny wściekają się wręcz jak wkraczam na ICH terytorium ze swoją manią porządkowania.
( "Mamo! dlaczego znów posprzątałaś na moim biurku! Nic nie mogę znaleźć!").

Jednym słowem z przyjemnością wyniosłabym się na miesiąc do takiego wnętrza jak TO na górze, by trochę odpocząć od naszego rodzinnego,

codziennego nadmiaru treści.

Stonowane kolory, bez kontrastów, wszystko praktycznie w podobnym odcieniu, minimum sprzętów do porządkowania - jedynie łóżko z miękkimi poduchami bez wyraźnych ( bombardujących zmysły ) wzorów, zero obrazów i innych ozdób na ścianie, maksymalnie jeden kwiat, najlepiej taki, którego nie trzeba zauważać ( zamiast mojej domowej dżungli, która wymaga codziennej pielęgnacji) i stos książek (zaległych!) pod ręką.
To mój ideał na dziś !

Zasadniczo,jako gatunek dążymy do równowagi .

I lubimy być tam gdzie nas nie ma.

Haha.

Ostatnio bardzo lubię oglądać projekty pracowni OPORSKI ARCHITEKTURA

Te przestrzenne,pozbawione ozdobników i właśnie TREŚCI pomieszczenia, często bez wyraźnej dominanty, sprowadzone głównie do podstawowej funkcji; sypialnia to łózko i tyle, kuchnia to bezuchwytowe, zamknięte szafy, blat roboczy i stół do konsumpcji -

działają na mnie kojąco.

Żadnych rozpraszających fikuśnych lamp, foteli po prababce, dzieł sztuki różnej maści, feerii wzorów, kolorów i faktur.

Tylko funkcja, przestrzeń i rozproszone światło.

I dla mnie właśnie to światło wypełnia przestrzeń treścią.
Światło sączące się z jakichś szczelin, powodujące miękkie cienie na ścianach i sprzętach, niemal teatralne światło przebijające się zza mlecznych przegród szklanych..
Chętnie posłużyłabym się  przykładami - prosiłam nawet Pana Oporskiego o pozwolenie na wykorzystanie jego projektów jako ilustracji do wpisu na temat minimalizmu, ale nie uzyskałam konkretnej zgody (przypuszczam,że mój blog jest za mało POWAŻNY ;))więc pozostaje mi tylko linkowanie do jego pracowni.

Niech żałuje. ;)
A taką mu ładną laurkę wystawiłam.

Kolejną pracownią, której prace lubię sobie ostatnio przypominać jest TAMIZO ( szczególnie projekty sprzed kilku lat).

A Wy jakie macie ulubione pracownie "minimalistyczne"?
Podeślijcie głodnemu. :)

PS A to,że często marudzę na wnętrza minimalistyczne ( ale tylko te fatalnie zaprojektowane ;)) wcale nie znaczy, że  nie projektuję/nie projektowałam wnętrz w tym stylu.
Był czas, że to był mój projektowy ideał (zanim dowiedziałam się jak wygląda NORMALNE życie, szczególnie rodzinne:)).